Richard Wurmbrand przyszedł na świat 24 marca 1909 r. w Bukareszcie jako najmłodszy z czterech braci w rodzinie żydowskiej. W młodości był on aktywnym działaczem lewicowym, jednak w 1938 r. wraz ze swoją żoną Sabiną nawrócił się do Jezusa. Ewangelię głosił im stary pobożny cieśla o nazwisku Christian Wölfkes, który przez wcześniejsze lata modlił się, by mógł pozyskać dla Chrystusa jakiegoś Żyda. Po swoim nawróceniu Wurmbrandowie rozpoczęli pracę w anglikańskiej Misji do Żydów.

Podczas drugiej wojny światowej Rumunia wspierała Niemcy w wojnie przeciwko Związkowi Radzieckiemu i na jej terytorium stacjonowali niemieccy żołnierze. Richard i Sabina prowadzili wśród nich działalność ewangelizacyjną, a jednocześnie ratowali żydowskie dzieci z gett. Byli związku z tym wielokrotnie bici i więzieni, a raz cudem uniknęli egzekucji. Cała żydowska rodzina Sabiny zginęła jednak obozach koncentracyjnych. Kiedy w 1944 władzę w Rumunii przejęli komuniści, Richard Wurmbrand zainicjował podziemną posługę duszpasterską dla swoich uciśnionych rodaków oraz rozpoczął działalność ewangelizacyjną wśród przebywających w kraju żołnierzy radzieckich. Doprowadził do wydrukowania dla nich miliona egzemplarzy Ewangelii Jana w języku rosyjskim.

W 1945 r. komunistyczne władze Rumunii zorganizowały „Kongres Religii”, w czasie którego wielu przywódców religijnych po kolei oficjalnie zaprzysięgało lojalność wobec nowego reżimu komunistycznego. Sabina powiedziała wtedy swojemu mężowi: „zmaż tę hańbę z oblicza Jezusa”. Zdając sobie sprawę z ceny, jaką przyjdzie mu za to zapłacić, Richard wyszedł na mównicę i przypomniał czterem tysiącom delegatów, że ich obowiązkiem jako chrześcijan jest oddawanie chwały jedynie Bogu i Chrystusowi.

W niedzielny poranek 29 lutego 1948 r. pastor Wurmbrand wyszedł na nabożeństwo do kościoła. Nie dotarł jednak na miejsce. Dopiero długo później wyszło na jaw, że został porwany przez służbę bezpieczeństwa, osadzony w więziennej izolatce i oznaczony jako „Więzień Numer Jeden”. W 1950 r. komuniści aresztowali także Sabinę i wysłali ją do obozu pracy przymusowej przy kopaniu kanału dunajskiego. Jedenastoletni syn Wurmbrandów, Mihai, pozostał sam, pozbawiony opieki. Sabina została zwolniona w 1953 r. Poinformowano ją wtedy, że jej mąż zmarł w więzieniu, jednak na nowo podjęła ona swoją służbę w kościele podziemnym.

W 1956 r. Richard został zwolniony po ośmioipółrocznym pobycie w więzieniu, gdzie był poddawany potwornym torturom. Ostrzeżono go, by już nigdy nie wygłaszał kazań, jednak na nowo podjął on swoją służbę. W 1959 r. został wydany władzom przez jednego ze swoich współpracowników z kościoła podziemnego i skazany na 25 lat więzienia. Wskutek nacisków rządów państw zachodnich zwolniono go przedterminowo w 1964 r. Licząc się z możliwością kolejnych represji, norweska Misja do Żydów i Hebrajskie Przymierze Chrześcijańskie wynegocjowały z komunistycznymi władzami wyjazd rodziny Wurmbrandów z Rumunii za cenę $10 000.

Wurmbrandowie opuścili Rumunię w grudniu 1965 r. Służba bezpieczeństwa ostrzegła Richarda, by nie wspominał nikomu o swoich przeżyciach. Jednak wkrótce po przybyciu do Wielkiej Brytanii spisał on świadectwo swoich prześladowań, a w maju 1966 r. złożył  zeznania w Waszyngtonie przed Senacką Podkomisją ds. Bezpieczeństwa Wewnętrznego. Jego relacja lotem błyskawicy obiega Stany Zjednoczone i cały świat. Richard Wurmbrand stał się głosem prześladowanego Kościoła.

W 1967 r. Wurmbrandowie założyli oficjalnie organizację o nazwie Jesus to the Communist World (Jezus do Świata Komunistycznego), której nazwa została potem zmieniona na The Voice of the Martyrs (Głos Męczenników). Od początku zasadniczym celem tej organizacji jest niesienie pomocy prześladowanym chrześcijanom. W tym samym roku została wydana książka Richarda „Torturowani z powodu Chrystusa”, będąca świadectwem jego osobistych przeżyć. Z upływem lat działalność The Voice of the Martyrs rozszerzała się stopniowo na kraje znajdujące się pod wpływem komunizmu w Ameryce Południowej, Afryce i Azji, a także na rejony zdominowane przez islam. Do połowy lat osiemdziesiątych XX wieku VOM objął pomocą prześladowanych chrześcijan w 80 krajach świata.

Richard i Sabina powrócili do Rumunii w 1990 r., bezpośrednio po upadku reżimu komunistycznego w tym kraju. Po 25 latach wygnania zostali bardzo ciepło przyjęci przez swych rodaków, którym Richard głosił przesłanie miłości i przebaczenia. Do końca swego życia Wurmbrandowie byli zaangażowani w służbę The Voice of the Martyrs. Sabina odeszła do Pana 11 sierpnia 2000 r., a Richard 17 lutego 2001 roku.